Recent schreef ik dit op Linkedin:
“En opeens ben ik dan met enige regelmaat de oudste in de zaal”. Ik kijk rond en maak een inschatting van leeftijden, wat doet het er toe? Helemaal niks maar opeens besef ik het me. 58 jaar en ouder worden is echt anders. Voor mij betekent het expertise, vakmanschap en inzicht. En heel goed weten wat ik wel en niet kan en wil doen.
En ook rimpels en platte schoenen. Beleefde jongeren die voor me opstaan en aangesproken worden met mevrouw en u. Het blijft nog even wennen en ik sta het me toe.
Wel weet ik inmiddels wat er werkelijk toe doet. En laat ik dan een leven willen leiden met een vitale geest. Ik trek dan ook van leer tegen de culturele mythes en stereotypen die me besluipen. Dus ik waardeer mijn wijsheid en expertise. Ik heb goud in handen en neem de tijd om dat te zien en te koesteren.
En als ik jou dan ontmoet in “mijn” zaal, of je nu 20, 32 45 of 67 bent, dan daag ik je uit om je moed te verzamelen, je nieuwsgierigheid te cultiveren, je vasthoudendheid te gebruiken en het geduld te oefenen dat je nodig hebt bij het vinden en vasthouden van de koers die bij jou past. Ik vraag je je voordeel te doen met stilstaan. Stilstaan bij waar je bent, wat er voor jou echt toe doet en volgens welke principes je wilt leven. Bovenal daag ik je uit tot het trappen van lol omdat dat zo goed samen gaat met leren.
En mocht je me willen herinneren aan mijn 58 jaar zijn, dan krijg ik mijn Rotterdamse roots in mijn donder en zeg: “Pleurt jij even lekker op zeg. En dat voelt dan toch een partijtje lekker”.
